"Επίκαιρο" άρθρο του Υπουργού Διοικητικής Μεταρρύθμισης- Το συνταγματικό δικαίωμα στη μονιμότητα

Αναδημοσιεύουμε άρθρο του κ.Μανιτάκη από την Αυγή της 18/4/2010
Αντώνης Μανιτάκης: Το συνταγματικό δικαίωμα στη μονιμότητα

Ημερομηνία δημοσίευσης: 18/04/2010
ΤΟΥ ΑΝΤΩΝΗ ΜΑΝΙΤΑΚΗ*
Η συνταγματική εγγύηση της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων, όπως κατοχυρώνεται σήμερα στο άρθρο 103 παρ. 4, είναι πολύ παλιά και καθιερώθηκε με την αναθεώρηση του Συντάγματος του 1911 με την έλευση του Ελευθερίου Βενιζέλου, ως δραστική αντιμετώπιση της κομματικής φαυλοκρατίας και ασυδοσίας, που επικρατούσε μέχρι τότε, σχετικά με τους διορισμούς και τις απολύσεις των δημοσίων υπαλλήλων. Κάθε πολιτική παράταξη που κέρδιζε τις εκλογές φρόντιζε να απολύει όλους τους υπαλλήλους που είχε διορίσει η προηγούμενη κυβέρνηση και να τους αντικαθιστά με τους δικούς της. Οι απολυμένοι συγκεντρώνονταν σε ένδειξη διαμαρτυρίας στην πλατεία της πόλεως των Αθηνών και έκλαιγαν απελπισμένοι τη μοίρα τους. Η πλατεία αυτή ονομάστηκε, εκ του λόγου αυτού, πλατεία Κλαυθμώνος.

Εκατό χρόνια ακριβώς μετά το σημαδιακό αυτό ιστορικό προηγούμενο, η μοίρα αυτού του τόπου μάς αναγκάζει, αντί να γιορτάσουμε την επέτειό του, να ξαναθυμηθούμε τη νομική και θεσμική σημασία του και να συμπυκνώσουμε το νόημά του, όπως μας το κληροδότησε η εκατονταετής εφαρμογής της μονιμότητας από τον νομοθέτη και τη διοίκηση και όπως το ερμήνευσε η συνταγματική μας νομολογία. Ήδη πριν από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, η νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας είχε διευκρινίσει ότι η κατάλυση της δημοσιοϋπαλληλικής σχέσης, την οποία επιφέρει αναγκαστικά η ενδεχόμενη νομοθετική κατάργηση της οργανικής θέσης που κατέχει ο δημόσιος υπάλληλος ανατρέπεται και η απόλυση του δημοσίου υπαλλήλου αποτρέπεται, όταν ο νομοθέτης προβλέψει ταυτόχρονα με την κατάργηση τη δημιουργία νέων θέσεων όμοιων με τις καταργημένες. Τότε ο υπό απόλυση δημόσιος υπάλληλος έχει δικαίωμα διορισμού και αυτοδίκαιης ένταξης στις νέες οργανικές θέσεις. Στην απόφαση π.χ. 1725/1955, που επιβεβαιώνει προγενέστερη νομολογία, το ΣτΕ διακήρυξε ότι «οι δημόσιοι υπάλληλοι οι απολαύοντες της κατά το Σύνταγμα μονιμότητος διατηρούσι ταύτην […] και εις περίπτωσιν καθ' ην αι κατεχόμεναι υπ' αυτών θέσεις μεταφέρονται εκ της δημοσίας υπηρεσίας εις το υφιστάμενον ή νεοϊδρυόμενον νομικόν πρόσωπον δημοσίου δικαίου».

Έκτοτε, παγίως ο νομοθέτης όταν καταργούσε οργανικές θέσεις για διαφόρους λόγους, μεταξύ των οποίων και η αναδιάρθρωση υπηρεσιών, φρόντιζε να εντάσσει τους υπαλλήλους των οποίων οι θέσεις καταργούνταν στις νέες θέσεις που δημιουργούνταν. Όταν οι νεοϊδρυόμενες θέσεις ήταν κατ' ουσίαν όμοιες προς αυτές που καταργήθηκαν γινόταν παγίως δεκτό ότι αναβίωνε η συνταγματική προστατευόμενη μονιμότητα του απολυθέντος λόγω καταργήσεως της οργανικής θέσης. Η περίπτωση της αναβίωσης θα πρέπει να διακριθεί πάντως από τη διατήρησή της λόγω αυτοδίκαιης ένταξης, διότι είναι κάτι το διαφορετικό και το επιπλέον. Αυτό αποτελούσε μια πάγια πρακτική, η οποία λειτουργούσε ως έμπρακτη ερμηνεία της συνταγματικής εγγύησης της μονιμότητας και αποτέλεσε τη βάση για τη θεμελίωση ενός συνταγματικού πλέον δικαιώματος των δημοσίων υπαλλήλων στη μονιμότητα.
Έτσι μπορούμε σήμερα να ισχυριστούμε ότι από το άρθρο 103 παρ. 4 του Συντάγματος απορρέει ένα συνταγματικό δικαίωμα των δημοσίων υπαλλήλων στη μονιμότητα, το οποίο αναβιώνει μόλις ανασυσταθούν μετά από συγχώνευση, αναδιάρθρωση ή ανασύνταξη δημοσίων υπηρεσιών ή νομικών προσώπων δημοσίου δικαίου θέσεις όμοιες από άποψη αντικειμένου ή καθηκόντων με αυτές που καταργούνται. Δημιουργείται δηλαδή, ακόμη και αν έχουν εν τω μεταξύ απολυθεί, ένα δικαίωμα αυτοδίκαιου επαναδιορισμού τους. Η αναβίωση αυτή της μονιμότητας δεν αφορά συγκεκριμένα τις νέες θέσεις που ιδρύονται, που μπορεί να είναι και λιγότερες από τις καταργούμενες, αλλά γενικά και αφηρημένα τις δημόσιες υπηρεσίες ή τη δημόσια υπηρεσία με τη λειτουργική του όρου έννοια, που επιτελεί όμοια καθήκοντα και εξυπηρετεί τις ίδιες ανάγκες.
Οι υπό απόλυση δημόσιοι υπάλληλοι λόγω νομοθετικής κατάργησης της θέσης τους διαθέτουν άρα συνταγματικό δικαίωμα διορισμού ή επανένταξης ή μετάταξης γενικά στο Δημόσιο, ακόμη και σε άλλη ή παρεμφερή με την καταργούμενη δημόσια υπηρεσία, εφόσον μεταξύ των άλλων, όλα αυτά τα χρόνια, τους δημιουργήθηκε η δικαιολογημένη εμπιστοσύνη ότι το συνταγματικό τους δικαίωμα στη νομιμότητα δεν είναι δυνατόν να το θίξει ο κοινός νομοθέτης.
Το πόσο δίκαιη και δικαιολογημένη είναι αυτή η πεποίθηση των εν λόγω υπαλλήλων είναι πιστεύω περιττό να αναλύσω. Δεν τολμώ να φανταστώ ότι θα υπάρξει ελληνική κυβέρνηση που θα επιχειρήσει το αντίθετο, το οποίο θεωρώ ούτως ή άλλως απάνθρωπο: και μόνη η σκέψη του με ξεπερνά ως νομικό, ως συνταγματολόγο, ως δημοκρατικό πολίτη.
* Ο Αντώνης Μανιτάκης είναι καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου

Μανιτάκης: Η αυτοδίκαιη αργία δεν ισχύει για όλα τα παραπτώματα

«Η αυτοδίκαιη αργία δεν αφορά το σύνολο των πειθαρχικών υποθέσεων που εκκρεμούν, και κυρίως δεν αφορά απλές παραβάσεις του υπαλληλικού κώδικα, για τις οποίες αρμόδια να αποφασίσουν είναι τα αρμόδια πειθαρχικά όργανα» διευκρινίζει ο υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης Αντώνης Μανιτάκης, με έγγραφό του που διαβιβάστηκε στη Βουλή.

Όπως εξηγεί στο έγγραφο ο κ. Μανιτάκης, «η ρύθμιση για την αυτοδίκαιη αργία επηρεάζει αποκλειστικά και μόνο υπαλλήλους που είτε έχουν παραπεμφθεί αμετάκλητα στο αρμόδιο δικαστήριο για κακουργήματα και σοβαρά πλημμελήματα, είτε έχουν παραπεμφθεί στο πειθαρχικό συμβούλιο (προφανώς, μετά διερεύνηση και αξιολόγηση καταγγελίας) για σοβαρότατα πειθαρχικά παραπτώματα».
Συγκεκριμένα, με το Ν. 4093/2012 τίθενται σε αυτοδίκαιη αργία οι υπάλληλοι που:
α) στερήθηκαν την προσωπική τους ελευθερία με απόφαση ή ένταλμα
β) εκδόθηκε σε βάρος τους ένταλμα προσωρινής κράτησης
γ) παραπέμφθηκαν αμετάκλητα ενώπιον του αρμοδίου δικαστηρίου για κακούργημα, ή για περιοριστικώς αναφερόμενα πλημμελήματα, όπως κλοπή, υπεξαίρεση, απάτη, εκβίαση, πλαστογραφία, δωροδοκία, απιστία περί την υπηρεσία και οποιοδήποτε έγκλημα κατά της γενετήσιας ελευθερίας,
δ) τους επιβλήθηκε η πειθαρχική ποινή της προσωρινής ή της οριστικής παύσης
ε) παραπέμφθηκαν ενώπιον του αρμόδιου πειθαρχικού συμβουλίου για ένα από τα αναφερόμενα στη διάταξη πειθαρχικά παραπτώματα, μεταξύ των οποίων π.χ. πράξεις άρνησης αναγνώρισης του συντάγματος, απόκτηση οικονομικού οφέλους κατά την άσκηση των καθηκόντων, αναξιοπρεπής ή ανάρμοστη συμπεριφορά, σοβαρή απείθεια, αδικαιολόγητη αποχή από την εκτέλεση καθηκόντων, παράλειψη των πειθαρχικών οργάνων να προβούν σε δίωξη και τιμωρία πειθαρχικού παραπτώματος κλπ.
Ο υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης επισημαίνει ταυτόχρονα ότι «προβλέπεται υπό προϋποθέσεις η δυνατότητα αναστολής ή άρσης της αργίας και η επαναφορά του υπαλλήλου στην υπηρεσία του» και ότι «τα αρμόδια όργανα έχουν τη δυνατότητα, αφού λάβουν υπόψη τις ιδιαίτερες περιστάσεις της υπόθεσης να κρίνουν αιτιολογημένα ότι δεν είναι εξ αντικειμένου αναγκαία η συνέχιση της παραμονής του υπαλλήλου εκτός υπηρεσίας, να αποφασίζουν την αναστολή της αργίας και να επαναφέρουν τον υπάλληλο στα καθήκοντά του ή να τον μετακινούν».
Διευκρινίζει, επίσης, ότι «η αναστολή της αργίας μπορεί να ζητηθεί και από τον υπάλληλο που έχει τεθεί σε αργία, ο οποίος διατηρεί παράλληλα και το δικαίωμα να επιδιώξει δικαστικά την αναστολή. Από τη ρύθμιση αυτή εξαιρούνται οι υπάλληλοι που στερήθηκαν την προσωπική τους ελευθερία από πρωτοβάθμια ή δευτεροβάθμια απόφαση ποινικού δικαστηρίου ή με ένταλμα προσωρινής κράτησης και οι τιμωρηθέντες με την ποινή της οριστικής παύσης».
Το έγγραφο του κ. Μανιτάκη διαβιβάστηκε στη Βουλή στις 11 Απριλίου μετά από ερώτηση του βουλευτή της ΝΔ Κώστα Κουκοδήμου για την αργία των δημοσίων υπαλλήλων και το νέο υπαλληλικό κώδικα.
Ο κ. Κουκοδήμος ανέφερε ότι «με βάση το νέο πειθαρχικό κώδικα των Δημοσίων Υπαλλήλων που τέθηκε σε ισχύ το Δεκέμβριο του 2012, προβλέπεται αργία- διαθεσιμότητα σε υπάλληλο, πριν ακόμη τελεσιδικήσει μια πειθαρχική απόφαση κάτι που σημαίνει ότι με μια απλή καταγγελία οποιουδήποτε, ο υπάλληλος θα τίθεται σε αργία».

Τέσσερα δικαστήρια βγάζουν αντισυνταγματική τη διαθεσιμότητα στο Δημόσιο

Η διαθεσιμότητα που προβλέπει ο Ν. 4092/2012 παραβιάζει τόσο το Σύνταγμα όσο και τον Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Χάρτη, αποφάνθηκαν με επτά αποφάσεις τους, τέσσερα δικαστήρια από διαφορετικές περιοχές της χώρας (Χίος, Ρέθυμνο, Ξάνθη και Μεσολόγγι).

Ειδικότερα, τα τέσσερα αυτά δικαστήρια με τις αποφάσεις τους (διαδικασία ασφαλιστικών μέτρων) που δημοσιεύονται στην Επιθεώρηση Εργατικού Δικαίου (τεύχος 6/2013) υπογραμμίζουν ότι το μέτρο της διαθεσιμότητας του Ν. 4093/2012, με το οποίο μειώνονται κατά 25% αποδοχές των θιγομένων εργαζομένων και καθίσταται αβέβαιο το μέλλον της εργασιακής τους σχέσης, η οποία και «πιθανολογείται σφόδρα ότι τελικά απολύεται», είναι αντίθετο προς το Σύνταγμα και τον Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Χάρτη.


Συγκεκριμένα, όπως υπογραμμίζουν οι δικαστές, η διαθεσιμότητα προσβάλλει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια η οποία προστατεύεται από το άρθρο 2 του Συντάγματος, και αυτό γιατί ανεξάρτητα της αποτελεσματικότητας και της προσφορότητας του μέτρου, οι θιγόμενοι εργαζόμενοι θυσιάζονται χάριν των οικονομικών στόχων της κυβέρνησης και της περιστολής των κρατικών δαπανών, ενώ προσβάλλεται βάναυσα και η προσωπικότητά τους, καθώς τους στερείται το δικαίωμα να εργαστούν.

Εξάλλου, τονίζεται στις δικαστικές αποφάσεις, ότι σύμφωνα με τον Ν. 4093/2012 κατά τη διάρκεια της διαθεσιμότητας θα καταβάλλεται το 75% των αποδοχών.

Όμως, συνεχίζουν τα δικαστήρια, οι αποδοχές των εργαζομένων ούτως ή άλλως είχαν ήδη υποστεί δραματικές μειώσεις, σε συνδυασμό με την επιβολή νέων φόρων, κάτι που θέτει σε διακινδύνευση την αξιοπρεπή διαβίωση των ιδίων και των οικογενειών τους.

Επίσης, παραβιάζονται τα άρθρα 4 παράγραφος 5 και 25 παράγραφος 1 του Συντάγματος, καθώς το μέτρο της διαθεσιμότητας επιβαρύνει δυσανάλογα ορισμένες κατηγορίες πολιτών, έναντι άλλων και προσθέτει νέα μέτρα σε βάρος των ιδίων εργαζομένων, ενώ τα προηγούμενα μέτρα είχαν αποδειχθεί απρόσφορα, με μοναδικό κριτήριο την ειδικότητα και το αντικείμενο εργασίας τους.

Ακόμη, η διαθεσιμότητα -σύμφωνα πάντα με τις δικαστικές αποφάσεις- παραβιάζει το δικαίωμα για δίκαιη αμοιβή που καθιερώνει το άρθρο 4 παράγραφος 1 του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Χάρτη, αφού οι αποδοχές όσων τίθενται σε διαθεσιμότητα υπολείπονται του ορίου της φτώχειας.

Για τον ίδιο λόγο παραβιάζεται και το άρθρο 22 παράγραφος 1 του Συντάγματος, όπως επίσης παραβιάζεται και η αρχή της μη διακρίσεως, καθώς οι εργαζόμενοι τίθενται σε διαθεσιμότητα με μοναδικό κριτήριο την κατηγορία και τον κλάδο, χωρίς επαρκή αιτιολογία, ενώ το κριτήριο που χρησιμοποιείται, δηλαδή η μη τήρηση της διαδικασίας του ΑΣΕΠ, είναι εντελώς προσχηματικό.

Επιπλέον, οι διατάξεις του Ν. 4093/2012 για τη διαθεσιμότητα αντιστρατεύονται ευθέως και τις συνταγματικές αρχές της αναλογικότητας (άρθρο 25 του Συντάγματος), της αξιοκρατίας (άρθρο 103 του Συντάγματος) και της ορθολογικής διάρθρωσης των υπηρεσιών του Δημοσίου.

Και αυτό, γιατί η επιλογή των εργαζομένων που τίθενται σε τέτοια κατάσταση δεν γίνεται βάσει αντικειμενικών κριτηρίων (υπηρεσιακών και κοινωνικών, προσόντων, βάσει των ικανοτήτων, της απόδοσης, της αρχαιότητας, της ηλικίας, της οικογενειακής και της οικονομικής κατάστασης των εργαζομένων), ούτε όμως λαμβάνονται υπ' όψη κριτήρια που συνάπτονται με την προσωπική αξία και την ικανότητα των ενδιαφερομένων.

Επιπλέον, σημειώνεται στις δικαστικές αποφάσεις, η κατάργηση των οργανικών θέσεων δεν πραγματοποιείται στη βάση ολοκληρωμένης μελέτης αναδιάρθρωσης των δημοσίων υπηρεσιών, αλλά στηρίζεται στο τυχαίο κριτήριο της κατάληψης θέσεων συγκεκριμένων ειδικοτήτων και κατηγοριών, χωρίς να λαμβάνονται υπ' όψη οι συγκεκριμένες ανάγκες της καθεμιάς υπηρεσίας ή φορέα.

Θεωρείται δηλαδή «εκ προοιμίου βέβαιο» ότι οι υπηρεσίες που εμπίπτουν στο πεδίο εφαρμογής των διατάξεων του Ν. 4093/2012 δεν χρειάζονται τις υπηρεσίες αυτών των ειδικοτήτων, μολονότι δεν έχει συνταχθεί σχετικό οργανόγραμμα στη βάση των πραγματικών αναγκών τους.

Παράλληλα, τα Μονομελή Πρωτοδικεία Χίου και Ξάνθης υπογραμμίζουν ότι η διαθεσιμότητα: 1) Μεταβάλλει «επί τα χείρω τους όρους εργασίας, αφενός μειώνοντας τον μισθό των αιτούντων κατά 25%, αφετέρου καθιστώντας αβέβαιο το μέλλον της εργασιακής σχέσης».

Και αυτό, γιατί «πιθανολογείται βάσιμα ότι η διαθεσιμότητα θα οδηγήσει σε οριστική απώλεια της θέσεως εργασίας, δεδομένου ότι σύμφωνα με τις διατάξεις του Ν. 4093/2012, η σχέση εργασίας αυτών που προσφεύγουν στη Δικαιοσύνη, εφόσον δεν μεταταχθούν ή μεταφερθούν -ενδεχόμενο σφόδρα πιθανό με τα σημερινά δεδομένα- λύεται με τη λήξη του καθεστώτος της διαθεσιμότητας», 2) Τίθενται σε διαθεσιμότητα «με μοναδικό κριτήριο την κατηγορία και τον κλάδο, χωρίς επαρκή αιτιολογία για ποιον λόγο επιφυλάσσεται διαφορετική μεταχείριση σε άλλους εργαζόμενους της ίδιας κατηγορίας και του ίδιου κλάδου, κατά παράβαση της αρχής της μη διακρίσεως». Μάλιστα, υπογραμμίζουν οι δικαστές, το κριτήριο που χρησιμοποιείται, δηλαδή «η μη τήρηση της διαγωνιστικής διαδικασίας του ΑΣΕΠ, είναι παντελώς προσχηματικό», 3) Ο «νομοθέτης λειτουργώντας ισοπεδωτικά αντιμετωπίζει κατά τον ίδιο τρόπο τους ικανούς και ευσυνείδητους υπαλλήλους με τους αργόμισθους και τους ανεπαρκείς» και 4) Προσβάλλει «την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, όπως προσβάλλεται βάναυσα και η προσωπικότητα», καθόσον απομακρύνονται από τη θέση εργασίας τους και τους αποστερείται το δικαίωμα να εργαστούν.

Ακόμη, τα δικαστήρια Χίου και Ξάνθης επισημαίνουν ότι το μέτρο της διαθεσιμότητας παραβιάζει και το άρθρο 4 του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Χάρτη, καθώς «καταλείπεται στους εργαζόμενους ελάχιστο ή ανύπαρκτο εισόδημα».

Τέλος, τα Μονομελή Πρωτοδικεία Ξάνθης και Ρεθύμνου τονίζουν επίσης, μεταξύ των άλλων, ότι η διαθεσιμότητα αποτελεί βλαπτική μεταβολή της εργασιακής τους σχέσης, προσβάλλει στον πυρήνα τους τα συνταγματικά δικαιώματα των ενδιαφερομένων, και ειδικότερα αυτά που έχουν θεσμοθετηθεί στα άρθρα 2 παράγραφος 1, άρθρο 4 παράγραφος 5, άρθρο 22 παράγραφος 1, άρθρο 25 παράγραφοι 1 και 4 του Συντάγματος που επιβάλλουν τον σεβασμό και την προστασία της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, την ισότιμη συνεισφορά στα δημόσια βάρη, την προστασία της εργασίας, ενώ την ίδια στιγμή παραβιάζει και τις αρχές της αναλογικότητας και της αξιοκρατίας.

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ

ΜΙΑ ΝΗΠΙΑΓΩΓΟΣ, ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΘΥΜΑ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ

«Επίορκος» λόγω ...αντιδικίας


Μια παθιασμένη με τη δουλειά της νηπιαγωγός από τη Μυτιλήνη, η Δέσποινα Κομνηνού, σύζυγος του βουλευτή της Ν.Δ. Παύλου Βογιατζή, είναι το πρώτο «θύμα» του νόμου 4093/2012 που αφορά τους «επίορκους» του δημόσιου τομέα. Αιτία μια δικαστική εκκρεμότητα που την αφορά και έχει να κάνει με την αντιδικία της με εργολάβο οικοδομών από τον οποίο αγόρασε το σπίτι που μένει με την οικογένειά της.

Ο βουλευτής της Ν.Δ. Παύλος Βογιατζής με τη γυναίκα του, νηπιαγωγό Δέσποινα Κομνηνού Ο βουλευτής της Ν.Δ. Παύλος Βογιατζής με τη γυναίκα του, νηπιαγωγό Δέσποινα ΚομνηνούΣυγκεκριμένα διώκεται ποινικά για αστική διαφορά με το συγκεκριμένο εργολάβο ο οποίος και τη μήνυσε. Η δίωξη εις βάρος της δεν έχει τελεσιδικήσει και βέβαια καμία σχέση δεν έχει με την υπηρεσιακή της ιδιότητα, αλλά και ούτε έχει εξεταστεί απ' το αρμόδιο Πειθαρχικό Συμβούλιο το οποίο ούτε έχει προγραμματιστεί για το αμέσως επόμενο διάστημα συνεδρίασή του. Ετσι από χθες, και για άγνωστο χρονικό διάστημα, η κ. Κομνηνού τέθηκε απ' το υπουργείο Παιδείας σε αργία.
«Αυτοδίκαιη αργία»
Ιδιαίτερη σημασία έχει η παρέμβαση του Συλλόγου Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Λέσβου «Μίλτος Κουντουράς» που εγγράφως ζήτησε απ' τη Διδασκαλική Ομοσπονδία Ελλάδας (ΔΟΕ) τη στήριξή της, όπως και τη διεκδίκηση απόσυρσης του παράλογου θεσμικού πλαισίου που αδίκως και για άσχετες υποθέσεις απ' την εκπαιδευτική διαδικασία οδηγεί σε έξοδο απ' την εκπαίδευση «ευσυνείδητους εκπαιδευτικούς», όπως χαρακτηρίζει ο Σύλλογος την κ. Κομνηνού.
«Σύμφωνα όμως με το Νόμο 4093/2012, η παραπομπή στο Πειθαρχικό Συμβούλιο για "παράνομο οικονομικό όφελος" συνεπάγεται "αυτοδίκαιη αργία" (αργία στο πλαίσιο της πειθαρχικής και ποινικής διαδικασίας). Με τον τρόπο αυτό επιβάλλεται ποινή πριν από την οριστική καταδίκη και επομένως παραβιάζεται κατάφωρα το τεκμήριο της αθωότητας, η θεμελιώδης ποινική αρχή που κατοχυρώνεται τόσο από το εσωτερικό δίκαιο όσο και από το κοινοτικό δίκαιο», σημειώνουν η πρόεδρος Καίτη Στρατάκη και ο γραμματέας του Συλλόγου Ανέστης Καμμένος, στο έγγραφό τους προς τη ΔΟΕ.
Με ανακοίνωσή της χθες η κ. Κομνηνού τονίζει: «Είμαι νηπιαγωγός, εργάζομαι 25 χρόνια στη δημόσια εκπαίδευση, οι δικοί μου άνθρωποι γνωρίζουν ότι αγαπάω ιδιαίτερα τη δουλειά μου και ουδέποτε έχω προκαλέσει προβλήματα με στάσεις ή συμπεριφορές, σε όποιον εργασιακό χώρο κι αν εργάστηκα μέχρι και σήμερα (σ.σ. χθες) που τέθηκα σε αργία. Γιατί; Εκλεψα ή έβλαψα το Δημόσιο μέσω της εργασίας μου σε αυτό; Δεν έκανα καλά τη δουλειά μου στο σχολείο ως νηπιαγωγός; Ή μήπως κακοποίησα με οποιονδήποτε τρόπο κάποιο από τα μικρά νήπια της τάξης μου; Οχι, για τίποτα από αυτά που θα επέβαλλαν ίσως την απομάκρυνση ενός εκπαιδευτικού από το σχολείο του. Αλλά γιατί το ζεύγος (σ.σ. ανέφερε το όνομα του εργολάβου και της συζύγου του) με κατηγόρησε και με μήνυσε ότι τους εξαπάτησα! (...) Ζητώ την προστασία της πολιτείας, αλλά και της τοπικής κοινωνίας από την εκδικητική τους μανία».
Του ΣΤΡΑΤΗ ΜΠΑΛΑΣΚΑ

http://oaednews.blogspot.gr/2013/04/blog-post_2206.html#.UWaYsL3E2hM